PARK PONIATOWSKIEGO
ul. Parkowa, al. Mickiewicza, al. Włókniarzy, ul. Żeromskiego,
Park został założony w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku na terenach dawnych lasów miejskich, sięgających znacznie dalej na północ niż obecny park (obejmowały m.in. tereny obecnego szpitala, kościoła i wytwórni filmowej). Już wcześniej las w dużej mierze jodłowy był wykorzystywany przez miejscową ludność do rekreacji i wypoczynku. Projekt parku wyko-nany został na zlecenie prezydenta miasta Władysława Pieńkowskiego w 1903 roku przez Teodora Chrząńskiego. Za-kładał m.in. wycięcie istniejącego tam lasu i zniwelowania terenu. Ideą projektanta było zaprojektowanie parku w ten sposób, aby stworzyć otwarte przestrzenie z miejscami przechadzek dla pieszych oraz szerokie aleje do jazdy powozami (co miało miejsce do 1923 roku, dlatego znajdują się tu tak szerokie aleje niespotykane w żadnym innym łódzkim parku). Plan parku łączył w sobie elementy naturalnego parku angielskiego i kształtowanego ręką ogrodnika parku francuskiego. Wnętrze na osi wsch.-zach. pozostaje otwartą przestrzenią z urządzoną zielenią niską. Pozostałą porasta drzewostan, który w części jest pozostałością po lasach miejskich. Aby ziścić ideę projektanta, w ciągu kilku lat wycięto półtora tysią-ca drzew iglastych a w ich miejsce wykonano nasadzenia blisko 100 tys. drzew i krzewów.
"Ogród przy Pańskiej" (dawna nazwa ul. Żeromskiego) już od początku nie miał szczęścia, w 1910 r. plaga dzikich króli-ków spowodowała wielkie szkody, wtedy to park został ogrodzony. W czasie I wojny światowej był on otwarty dla ludno-ści. Wówczas to z powodu głodu na jego rabatach zamiast kwiatów uprawiano ziemniaki. Obowiązującą do dziś nazwę parku nadano w 1917 r. W kolejnych latach wybudowano boiska, organizowano wypoczynek dla dzieci m.in. ślizgawkę i saneczkowanie, wykopano również staw, a z wydobytej ziemi usypano górkę. Pod koniec lat 20-tych ubiegłego wieku wybudowano willę mieszkalną dla prezydenta miasta (obecnie znajduje się tam szkoła podstawowa), w kolejnych latach mostek i altankę przy stawie, a także ogródek jordanowski. W 1938 roku w osi głównej parku stanął pomnik Stanisława Moniuszki, niestety zniszczony przez Niemców rok później. Podczas II wojny światowej Niemcy zamknęli park dla Pola-ków i Żydów, a większość drzew iglastych będących pozostałością lasów miejskich wycięli, zlikwidowali także ogródek bylinowy i wybudowali w jego miejscu korty do tenisa. W czasie wojny zniszczone zostało także dno stawu, które odbu-dowane zostało dopiero w 1957 r. Pamiątką po wojnie są dwa cmentarze żołnierzy radzieckich i polskich. Teren parku kurczył się stopniowo, najpierw powstał szpital wojskowy na rogu dawnej ul. Anny (obecnie Mickiewicza) i Pańskiej, a w 1925 rozpoczęła się budowa kościoła przy zbiegu ulic Łąkowej i Anny. W latach 70-tych XX w. park został przecięty szerokim pasem obecnej Alei Mickiewicza i obecnie ma kształt zbliżony do prostokąta. Od północy ograniczony jest Al. Mickiewicza, południową granicę wytycza ul. Parkowa i Radwańska. Od wschodu do parku przylega Al. Włókniarzy, a od zachodu Żeromskiego - tu też usytuowane jest najbardziej reprezentacyjne wejście do parku. W parku rośnie ponad 20 drzew uznanych za pomniki przyrody a cały park wpisany jest do rejestru zabytków.
Powiększenie mapy >
|
Mapa w wersji do kserowania >
|
Ścieżka dydaktyczna >
|
Galeria zdjęć >
|
|
|
|
